Državno tužilaštvo u Minhenu ne vodi istragu
protiv predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika i(li) njegovog sina, saopštilo
je u petak to tužilaštvo.
- Milorad Dodik nema otvoren račun u Hipo
banci Banjaluka. Neistina je da njegov sin ima milionski iznos na računu u našoj
banci, saopštila je Hipo banka Banjaluka.
Hrvatski “novinar” Domogoj Margetić blizak
ratnim strukturama službi bezbjednosti te države, objavio je još 22. oktobra na
portalu “Seebiz.eu” tekst o tome kako Dodikov sin Igor navodno ima račun u Hipo
banci Banjaluka na kojem se nalazi deset miliona KM, te da to istražuje tužilaštvo
u Minhenu.
Desetak dana kasnije, početkom novembra,
pisanje Margetića prenio je jedan portal u Banjaluci.
U četvrtak, 15. novembra, taj isti Margetićev
tekst sa više od 20 dana zakašnjenja objavilo je sarajevsko
“Oslobođenje”, ali i Novinska agencija BETA
iz Beograda.
Ako je smisao postojanja svake novinske
agencije BUDI PRVI i BUDI TAČAN, postavlja se pitanje kako je moguće da jedna novinska
agencija tekst prenese sa zakašnjenjem od 23 dana od dana njegovog objavljivanja?
Odgovor je jednostavan: moguće je, jer ovdje
nije riječ o novinarstvu, nego o medijskom spinu.
Spin u slobodnom prevodu znači medijska
manipulacija, a u bukvalnom “vrtjeti”. U stvari, riječ je o formi propagande kojom
se nastoji izmanipulisati javnost i neka osoba ili događaj diskreditovati ili pak
prikazati boljom nego što jeste. Spin se definiše i kao trik kojim se istina pretvori
u laž ili laž u istinu, a sve se manipulacijom zavrti kroz medije.
Kako se svaka vijest novinske agencije,
pa i Novinske agencije BETA, multiplicira u svim onim medijima koji su korisnici
njenog servisa, tako se dogodilo i sa ovom Margetićevom, koju je u četvrtak,
15. novembra, preuzeo i objavio najveći broj medija u Srbiji, RS, BiH...
Da je riječ o manipulaciji i spinu potvrđuje
i to što BETA, koja je pustila Margetićev tekst (sa 23 dana zakašnjenja), kao izvor
nije navela autora teksta, nego se pozvala na pisanje portala “Seebiz.eu”. Zašto?
Pa zato jer pisanje portala “Seebiz.eu” zvuči uvjerljivije, nekako evropskije i
ima veću težinu nego da su citirali Domogoja Margetića.
Drugo, da nije riječ o manipulaciji i spinu
i BETA, ali i oni drugi kojima je ta vijest bila poziv na juriš na Dodika, bi pokušali
da provjere istinitost tako teških optužbi ili u Kabinetu predsjednika RS ili u
Hipo banci u kojoj se, navodno, nalazi milionski račun.
Sve to bilo je novinarski neophodno da bi
se saznala prava istina i javnost o njoj upoznala. Ali jasno je da ta istina nikom
nije trebala, nego da je cilj bio jedan: medijskim spinom diskreditovati Dodika
i člana njegove porodice.
A šta je to objavio Domogoj Margetić? Objavio
je da je “Tužilaštvo u Minhenu potvrdilo da je naložilo pokretanje postupka u predmetu
prijave protiv Hipo Alpe Adrija banke u Banjaluci, kao i protiv Milorada Dodika
i Igora Dodika”. Objavio je da je “najnovijim dokumentom Tužilaštva potvrđeno da
su Milorad Dodik i njegov sin Igor, prema imovinskoj kartici iz jula 2010. godine,
pohranili na tajnom računu 10.805.000 KM”.
Portparol tužilaštva u Minhenu juče
(16. novembar) je rekao da je tačno da broj predmeta koji je objavio Margetić postoji
i da jeste vezan za “slučaj Hipo banka”, ali da se u njemu ne pominju ni Milorad
Dodik, ni njegov sin!
Tužilaštvo u Minhenu je samo reklo ono što
je svakom prosječno inteligentnom čitaocu (a da ne bi uredniku medija?) bilo jasno
odmah, a to je da je Margetićev tekst pun nebuloza i netačnih navoda.
Prava i osnovna jeste: zbog čega bi to Tužilaštvo
u Minhenu vodilo istragu protiv predsjednika RS i njegovog sina kada oni niti su
njemački državljani, niti su bilo koje krivično djelo počinili na teritoriji države
NJemačke?
Ovo je najjača činjenična glupost na kojoj
se i bazira cijela dalja konstrukcija Margetićevog teksta i koja taj i takav tekst
ruši kao kulu od karata.
Drugo pitanje je ono koje će postaviti svaki
čovjek koji umije da razmišlja, a čula sam ga od gospođe kojoj politika nije jača
strana. Zar je Igor Dodik toliko naivan da deset miliona KM, ako ih ima, položi
pod svojim imenom na račun banke u Banjaluci, kada su Švajcarska i Austrija prepune
sefova koji nose brojeve i gdje je tajnost identiteta zagarantovana? Teško će biti
da jeste.
I kada sve stvari poredaš, jasno je da je
ovaj i ovakav medijski spin dobro spakovan u obavještajnom podzemlju sa ciljem diskreditacije,
ali moglo bi se reći i “sluđivanja” Milorada Dodika. Nisu naivni obavještajci pa
da nisu snimili psihološki profil Dodika i po njemu ga “udarili” tačno tamo gdje
je emotivno najtanji, a to je sin.
O Domogoju Margetiću lično, priznajem, ne
znam mnogo, ali znam dovoljno. Jednom davno, kada se Margetić pojavio u nekom timu
za borbu protiv korupcije u RS, moj drug zagrebački novinar mi je na pitanje ko
je taj čovjek ponešto rekao. Rekao mi je da je Margetić čovjek blizak ratnoj strukturi
tajne hrvatske službe i ustaškoj emigraciji i da njime i danas kao navođenom raketom
rukovodi struktura ratnih šefova SIS-a.
Na njegovo naručeno diskreditovanje javnih
ličnosti lažima i manipulacijama upozoravali su u tamošnjim medijima i ugledni hrvatski
novinari Drago Pilsel i Gordan Malić.
E sada, ne znam, niti mogu da znam ko je
angažovao Margetića u tom tzv. “Ekspertskom timu jugoistočne Evrope za borbu protiv
terorizma i organizovanog kriminala” sa sjedištem u Banjaluci, ali bi taj odgovor
bio zanimljiv jer bismo toga koji ga je angažovao mogli da upitamo šta je bila preporuka
i čija je bila preporuka za Margetićev angažman. Taj odgovor dodao bi samo još neku
kockicu u već složeni mozaik, ali veoma važnu.
I po stoti put neophodno je povući paralelu
između
“slučaja Dodik” i “slučaja Đinđić” i njihove
medijske diskreditacije. I ne zato što su Dodik i Đinđić u bilo čemu slični, ili
različiti, svejedno, nego zato što je diskreditacija i na kraju ubistvo Đinđića
bilo školski primjer medijske manipulacije i kriminalizacije jedne javne ličnosti.
Tom operacijom rukovodio je hrvatski nedjeljnik
“Nacional” čiji tekstovi su se, naravno, multiplicirali potom u srpskim medijima!
U tom nedjeljniku pokrenuta je serija tekstova o Zoranu Đinđiću kao članu “duvanske
mafije”,
“kriminalcu koji se vozi avionom tajkuna
Stanka Subotića, trgovca cigaretama” itd, itd. Cilj je bio jedan “raspametiti” Đinđića
i kriminalizovati ga do te mjere da, kada dođe do ubistva, narod izvede samo jedan
zaključak, da je stradao u mafijaškom obračunu, jer je i sam bio dio mafije.
I šta se dogodilo? Zoran Đinđić je medijski
ubijen. Onda je strijeljan pred zgradom Vlade Srbije. “Nacional” je desetak godina
kasnije ugašen. Autor tekstova o “duvanskoj mafiji” novinarka Jasna Babić priznala
je da joj je gotove tekstove koje je samo potpisivala donosio Ratko Knežević i da
su
“iza svega stajali i hrvatski poslovno-policijski
krugovi”.
Prije samog gašenja “Nacional” se ogradio
od samog sebe, tj. od pisanja o “duvanskoj mafiji” i izvinio Stanku Subotiću Canetu,
potom je objavio ogroman intervju sa Canetom i zavijek nestao sa kioska. U međuvremenu,
dva života su nasilno prekinuta. Ubijen je urednik “Nacionala” Ivo Pukanić i mnogo
prije njega, njegova žrtva - premijer Srbije Zoran Đinđić.
Srpski mediji, koji su zdušno učestvovali
u kampanji protiv Đinđića, nisu se izvinili do danas. Nikada nisu odgovarali oni
koji su bili plaćeni ili instalisani od udbaško-tajkunskih i mafijaških grupacija
sa jednim zadatkom da aktivno učestvuju u diskreditaciji premijera.
I eto, kao što se i čita, scenario i razrada
su već viđeni.
Milorad Dodik, očigledno je, naivno je povjerovao
da sve može da se poravna i to istog onog trenutka kada je zaboravio da mu je iz
iste kuhinje i po istom scenariju prije skoro 15 godina zakačen nadimak “Mile Ronhil”.
Ali se nije držao mudrosti po kojoj je “nekome dati drugu šansu isto kao dati mu
metak za onaj pištolj iz kojeg te prvi put promašio”.
NJega su obavještajno-tajkunsko-mafijaško-reketaški
aktivisti u medijima promašili, evo, i drugi put. Ali nije ovo kraj, jer jasno je
da se Dodik svojim političkim stavom zamjerio mnogima, kao što je jasno da nikome
ne trebaju jaki lideri na Balkanu, posebno ne u RS. Nadati se da im neće dodati
još jedan metak. Ali i da će medijski savjetnici početi da rade.
11. novembar 2012
Нема коментара:
Постави коментар